دل شـکـسـتـۀ من را نـمـی‌خـری آقـا؟            شبی به کرب و بلایت نمی‌بری ما را؟

بده بـرات زیـارت به این گـدا اربـاب            تو را به گریۀ شبهـای مـادرت زهـرا

عزیز فاطمه رحمی نما بر این نوکـر            بگـیـر دسـت مـرا ای امـام بـی‌هـمـتـا

بگو حسین چه خاکی به سر بریزم من            اگـر خــدای نـکـرده ولـم کـنـی مــولا

مرا به حال خودم لحـظه‌ای رها نکـن            تو را قـسم به دو دستان حـضرت سقا

صدای آمدنت می‌رسد دگـر بر گـوش            شمـیم عـطر تن تو وزیـده در صحـرا

دوبـاره بـوی محـرم گـرفـته این دنـیا            دوباره بغـض عـظیمی نشسته بر دلها

میا به کوفه حسین جان که کوفه نامرد است            میا به کـوفه عـزیزم که می‌شوی تنها

چرا که کـوفه برای تو نـقـشـه‌ها دارد            بـیا و کـوفه نـیـاور، تو زیـنب کـبری

امان ز روز دهم، امان ز قحـطی آب            امـان ز نـالۀ جانـسوز مـادرت زهـرا

میا که اصغر شش ماهه‌ات شود پرپر            جدا کنـند سرت را به ظهـر عـاشورا